بقعه امامزاده یحیی (نوادگان امام سجاد (ع)) در محله عودلاجان شرقی قرار دارد که از شمال به خیابان امیرکبیر ، از جنوب به ۱۵ خرداد و از شرق به خیابان ری و از سمت غرب خیابان مصطفی خمینی می رسد.
نام بقعه، ابوالقاسم عزالدین یحیی است. این بزرگوار با ۱۵ واسطه به امام چهارممی رسد و پس از پدر نقابت طالبیه ری، قم و آمل را به عهده داشته و به سال ۵۹۲ ه ق به دست علاءالدین تکش خوارزمشاه به شهادت رسیده است. بنای قدیمی این بقعه شامل برج خشتی هشت ضلعی متعلق به قرن هفتم هجری است که مانند ابنیه دیگر عصر مغول، یک گنبد آجری ۱۲ ضلعی هرمی شکل بر بالای آن قرار داشت. در عهد قاجاریه هم اطراف این برج را با کاشیهای هفت رنگ مزین ساخته بودند. بر روی در قدیمی بقعه که چندان بزرگ نبوده، در دو کتیبه کوچک به خط ثلث نوشته اند: بانی بقعه قدیم شخصی به نام قرابشاره بوده و معمار آن، دیو حسن نام داشته است.
صندوق منبت عتیقه امامزاده یحیی چنان که در کتیبه آن اشاره شده به دستور ملکشاه غازی در سال ۸۹۵ ه. ق. به وسیله دو برادر به نامهای استاد حسین و استاد محمد لواسانی ساخته شده است.در این امامزاده علاوه بر بقعه امامزاده یحیی، مقبره مرحوم بهاءالملک همدانی و مرقد امامزاده محمد نیز وجود دارد. بنای فعلی درسال ۱۳۲۰ ، در همان محلی ساخته شد که بنای قدیمی و خشتی بقعه وجود داشت. آن بنا در ۱۳۱۸ ویران شد. در کنار این اما مزاده ، کهنترین چنار زنده قرار دارد. این درخت که در فهرست وزارت فرهنگ و اداره باستان شناسی با شماره سه و در سال ۱۳۳۰ ، به ثبت رسیده است، حدود ۸۰۰ سال دارد و قطرش حدود هفت متر است .